Nadchodzi, nadchodzi wielki, propolski, patriotyczny ,wspaniały, dumny Marsz Niepodległości
Pierwszy nasz raz w marszu to rok 2012-ty. Bierzemy w nim udział co roku. Został wpisany do naszego kalendarza jako wydarzenie obowiązkowe. Dlaczego tak się stało? To proste. Ten, kto raz zobaczy to morze, a raczej rzekę biało-czerwonych flag. Te iskry w oczach. Te wspaniałe i wymowne okrzyki: „Bóg, Honor, Ojczyzna” czy „Raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę”. Tych wszystkich młodych i starych ludzi, dzieci ubrane w stroje patriotyczne, inwalidów na wózkach, duchownych, matki z dziećmi w wózkach, kibiców z łódzkiego z ŁKS-u niosących gigantyczny transparent przedstawiający Polskę jako obrońcę Europy, niczym mrówki taszczące długą gąsienicę, aby go rozwiesić na wiadukcie mostu Poniatowskiego na wprost stadionu Narodowego, no i patriotyczną, wiwatującą „babcię” na balkonie w Alejach Jerozolimskich wymachującą naszą flagą.
Oprócz tego są jeszcze inne pobudki. Czysto ideologiczne. Może nawet ważniejsze. To duma z pochodzenia i bycia Polakiem. Bycia świadomym patriotą, dlaczego ważne są korzenie, historia, wolność i ojczyzna. Po prawie czterdziestu latach na emigracji wiem co czuję i wiem co jest ważne.
Brońmy więc naszej ojczyzny przed wszystkim, co jest dla niej złe. Co jej zagraża. Co jest antypolskie. Brońmy jej wszelkimi dostępnymi środkami. Tak jak każdy potrafi. Brońmy jej zawsze i wszędzie. Brońmy jej w każdej polskiej miejscowości i na antypodach. Nie robimy tego przecież dla siebie. Robimy to dla przyszłych pokoleń, dla naszych dzieci i wnuków. Podziękują nam za to w przyszłości i będą z nas dumni. Niech żyje Rzeczypospolita.
Anna Skoczylas i Janusz Panak 11.2019
